Τό ψυχοσωματικό στρές τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ – Θεολογική καί ἰατρική προσέγγιση

Ἡ ψυχοσωματικὴ κατάσταση τοῦ Χριστοῦ στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ἀποτελεῖ ἀντιπροσωπευτικὸ παράδειγμα πολύπτυχης ἐκδήλωσης ὀξέος στρὲς, καὶ μαρτυρεῖ ὄχι μόνο τὴν ἐνανθρώπησή Του, ἀλλὰ καί τὴν πραγματική αἰτία τῆς ἐνανθρώπησής Του.

Ὁ Χριστὸς ἦταν ὄχι μόνο τέλειος Θεός, ἀλλὰ καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ἡ ἀγωνιώδης προσευχή Του στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ἦταν μιὰ προσευχὴ πρός τὸν Θεό Πατέρα γιὰ νὰ μπορέσει ὡς τέλειος ἄνθρωπος, ὑπακούοντας στὸ θέλημά Του, νὰ πιεῖ καρτερικά τὸ πικρὸ ποτήρι τῶν σεπτῶν Παθῶν καί τοῦ μαρτυρικοῦ σταυρικοῦ θανάτου, στὴ θέση ὁλόκληρης τῆς ἁμαρτωλῆς καὶ διεφθαρμένης ἀνθρωπότητας, προκειμένου νὰ ἀπελευθερώσει αὐτὴν ἀπό τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου καί τὴ δουλεία τοῦ θανάτου. Ἡ προσωρινή δειλία ποὺ ἐπέδειξε ὁ Χριστὸς στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ καὶ ἡ ἔντονη ἐφίδρωσή Του ἦταν χαρακτηριστικά τῆς ἀνθρώπινης φύσης Του. Ὑποτάσσοντας ὅμως τὸ ἀνθρώπινο θέλημα Του στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἀφάνισε τή δειλία καὶ κατέστησε τὸν ἄνθρωπο θαρραλέο ἔναντι τοῦ θανάτου.

Ἡ ἀντίδραση τῆς ἀνθρώπινης φύσης Του στὸ ὀξὺ στρὲς ποὺ βίωσε καὶ τὰ συνοδά συμπτώματα ποὺ ἐμφάνισε, μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν ἰατρικῶς στό πλαίσιο τῆς ἀπαραίτητης γιὰ τὴν ἐπιβίωση ἀντίδρασης «φυγῆς ἢ πάλης», ποὺ ἐμφανίζεται κάθε φορὰ ποὺ ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ πραγματικὸ κίνδυνο, ἢ μὲ μιὰ δυνητικὰ ἀπειλητικὴ ἢ ἐπικίνδυνη κατάσταση. Ἡ ἔντονη ἐφίδρωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης Του ὀφειλόταν πιθανῶς στὴ δράση τῶν ἀπελευθερούμενων, ἀπό τὴν ἐνεργοποίηση τοῦ συμπαθητικοῦ νευρικοῦ συστήματος, κατεχολαμινῶν (νοραδρεναλίνης καί ἀδρεναλίνης), λόγῳ τοῦ ὀξέος στρὲς ποὺ Ἐκεῖνος βίωνε. Ἐπίσης, δὲν ἀποκλείεται νὰ συνέβη στὸν Ἰησοῦ τὸ σπάνιο φαινόμενο τῆς αἱματίδρωσης.

Στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, στὸν τόπο τῆς πανανθρώπινης ἀγωνίας, ὁ Ἰησοῦ Χριστός καθαγίασε κάθε ἀνθρώπινη ὀδύνη καὶ ὑπαρξιακὴ ἀγωνία.