Η φιλία και οι φίλοι στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο και στην Καινή Διαθήκη. Διακείμενη ερμηνευτική προσέγγιση

Οι έννοιες της φιλίας και του φίλου δεν είναι σταθερές στους συγγραφείς του αρχαίου κόσμου, αλλά μεταλλάσσονται και εξελίσσονται. Στην ελληνορωμαϊκή εποχή, σύμφωνα με την τρέχουσα κοινή λογική, ο φίλος είναι αυτός που θα σταθεί δίπλα και θα βοηθήσει τον φίλο του, όταν βρεθεί στην ανάγκη. Συγχρόνως, σημαντικά χαρακτηριστικά της εξιδανικευμένης από τους αρχαίους φιλοσόφους φιλίας είναι η κοινοκτημοσύνη των υλικών αγαθών, η ισότητα και η ομοψυχία των φίλων, καθώς και η προθυμία της θυσίας για τον «άλλο εγώ». Στους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης οι έννοιες της φιλίας και του φίλου παρουσιάζονται με μία διαφορετική αντίληψη. Η φιλία και ο φίλος αποκτούν εδώ, ιδιαίτερα με το κήρυγμα των Αποστόλων, μία νέα διάσταση. Όλοι οι χριστιανοί είναι φίλοι μεταξύ τους, πέραν των τοπικών και πολιτισμικών περιορισμών, καθώς συνδέονται με την κοινή πίστη στην Ανάσταση του Χριστού. Η φιλία μεταξύ του ανθρώπου και το Θεού είναι εφικτή, υπό την προϋπόθεση ο άνθρωπος να ζει σύμφωνα με το θείο θέλημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ιησούς Χριστός είναι το αρχέτυπο του πραγματικού φίλου, ο οποίος θυσιάζει τη ζωή του για να εξαγοράσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και να του δωρίσει την αιώνια ζωή. Η διακειμενική προσέγγιση των κειμένων του ελληνορωμαϊκού κόσμου και των συγγραφέων της Καινής Διαθήκης μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την ποικιλία των χρήσεων των εννοιών της φιλίας και του φίλου μέσα σε αυτά, την εξέλιξη της σημασίας τους και το περιεχόμενο που κάθε φορά αποκτούν, ανάλογα με τον σκοπό του συγγραφέα. Ωστόσο, υπάρχει μία διαφορά∙ στους συγγραφείς του ελληνορωμαϊκού κόσμου η φιλία επιδιώκεται και κερδίζεται από την πλευρά του ανθρώπου, στα βιβλία της Καινής Διαθήκης η φιλία πηγάζει από την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και ο Θεός είναι αυτός που κάνει το καθοριστικό βήμα για να προσεγγίσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και τη φθορά.