Ο Παναγιώτης Δ. Ξωχέλλης υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και από το 1975 ειναι καθηγητής της Παιδαγωγικής στη Φιλοσοφική Σχολή του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου θήτευσε για τρεις περίπου δεκαετίες. Δίδαξε επίσης για μεγάλο χρονικό διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Mονάχου της Γερμανίας, όπου έκανε τις βασικές και μεταπτυχιακές του σπουδές, και για μικρά χρονικά διαστήματα στα Πανεπιστήμια της Kύπρου και του Fribourg της Eλβετίας. Tα ερευνητικά και συγγραφικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στις επιστημονικές περιοχές: Σχολική Παιδαγωγική και Διδακτική Έρευνα, Eκπαίδευση-Eπιμόρφωση Eκπαιδευτικών, Eκπαιδευτική Mεταρρύθμιση.
Ειπώθηκαν για τον Παναγιώτη Δ.Ξωχέλλη
Από το “Παιδαγωγική και Εκπαίδευση Σήμερα – Επίμαχα ζητήματα, καίρια προβλήματα, προτεινόμενες λύσεις”
….ήδη με τα πρώτα συγγράμματά του αξιώθηκε να αναφέρεται στη γερμανική βιβλιογραφία και στους χώρους των πανεπιστημίων εκείνης της χώρας το όνομά του ανάμεσα στους προβαλλόμενους ως ελπιδοφόρους σκαπανείς της Αγωγής. Από το 1973 όμως εξελέγη τακτικός καθηγητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ο Π. Δ. Ξωχέλλης δεν εισήγαγε στη χώρα μας απλώς γνώσεις και μεθόδους εργασίας από τη χώρα εκείνη, της οποίας η ζωή και η προκοπή οφείλεται κυρίως στην εκπαίδευση και την παιδεία του λαού της, αλλά ζυμώθηκε με την ελληνική πραγματικότητα και στρατεύθηκε ως ασυμβίβαστος μαχητής στον αγώνα για την κατάκτηση των πεδίων ευθύνης και χρέους απέναντι στις εκάστοτε νέες γενιές των Ελλήνων. Με οδυνώμενη τη συνείδησή του για τη χαώδη κατάσταση, που επιμένει και διηνεκώς επιδεινώνεται τόσο στον πολιτισμό όσο και –ιδιαίτερα- στην Εκπαίδευσή μας, ο φωτισμένος αυτός Δάσκαλος δασκάλων της χώρας μας δεν έπαυσε – ούτε εκτράπηκε ποτέ σε άλλες επιτηδεύσεις ή άλλα αγαπήματα ψυχής – από το να ασχολείται, να διαβάζει, να ερευνά, να διδάσκει και να συγγράφει πληθώρα ζωτικών κειμένων μόνο, αποκλειστικώς και μόνο, σχετικών με την Εκπαίδευσή μας. Και παρά το γεγονός ότι πεισμόνως, αν και – όχι από δική του υπαιτιότητα – ατελεσφόρως, πάλεψε σαν άλλος Ηρακλής να αποκόψει τα κεφάλια της λερναίας ύδρας, που λυμαίνεται τα ιερά και τα όσια τη ψυχής των παιδιών της Ελλάδας, όμως δεν αποκαρτερεί και δεν παραδίδεται στην ηττοπάθεια της συνθηκολόγησης. Μια σειρά πρόσφατων δημοσιευμάτων του μαρτυρεί ότι εξακολουθεί να εργάζεται και να ονειρεύεται πως και εδώ θα έρθει η ώρα, όπου η Εκπαίδευσή μας θα αξιωθεί να παίξει το ρόλο όχι μόνο της κραταιώσεως της εθνικής μας Οικονομίας, αλλά πολύ περισσότερο το ρόλο της ανθρωπαγωγίας…
