Ο κύριος σκοπός της παρούσας μελέτης έγκειται στο να προσεγγίσει τη φιλοσοφία της παιδείας υπό το πρίσμα του οντολογικού ερωτήματος. Να διερμηνεύσει δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο η τρισχιδής – συνειδησιακή, αγωγική, εκπαιδευτική – συγκρότηση του ανθρώπου του επιτρέπει να υποδύεται το ρόλο του υπέρτατου ερωτηματοθέτη. Ενός ρόλου ο οποίος σηματοδοτεί την εμφάνιση του πιο θαρραλέου αλλά και αδύναμου όντος. Αυτού που σύμφωνα με τον Nietzsche: «τόλμησε, καινοτόμησε, αψήφησε και προκάλεσε τη μοίρα του περισσότερο απ’ ότι όλα τα άλλα ζώα μαζί». Και στην προσπάθειά μας να διαφωτίσουμε αυτή τούτη τη μοίρα επιχειρήσαμε να διερευνήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι μαθησιακές συνιστώσες του ανθρώπου καθίστανται δηλωτικές της ύπαρξής του. Μέσα στο πλαίσιο αυτό στραφήκαμε κατ’ αρχήν στην ενδελεχή ανάλυση των παιδαγωγικών εννοιών προκειμένου στη συνέχεια να καταδείξουμε τον άρρητο αλλά και ασταθή χαρακτήρα της αγωγής, την οντολογική σπουδαιότητα των διαθέσεων καθώς και τη σχέση της αγωγής με την κοινωνικοποίηση. Τέλος επιχειρήσαμε να προσεγγίσουμε την εκπαίδευση ως ένα είδος δεξιοτεχνικής άρσης της κοσμικής μας ανοικειότητας.