Όσα έζησα κάποτε στην Τουρκία

Αν κάποιος απ’ την Ελλάδα έπεφτε κατά λάθος με αλεξίπτωτο στο Πέρα, και όχι μόνο, θα πίστευε ότι προσγειώθηκε σε μια Ελληνική πόλη.

Ο κόσμος, τα καταστήματα, οι εκκλησίες, τα κέντρα διασκέδασης με τα ελληνικά τραγούδια σε έκαναν να πεις μήπως έκανε λάθος η ιστορία που μιλάει για την Άλωση της Πόλης.

Το πρωί οι Ζαππίδες, οι Κεντρικιάδες με τις ποδιές, οι Ζωγραφιώτες με τα καπέλα που έγραφαν με κεφαλαία ΖΛ, δηλ. Ζωγράφειο Λύκειο, γέμιζαν το πεζοδρόμιο που τους πήγαινε στο σχολείο, με τα γέλια, με τις φωνές, με την ζωντάνια τους και τα βράδια σχολάγανε τα μοδιστράδικα στο Σταυροδρόμι, ράφτρες, καπελούδες, κι εμείς οι νέοι τότε που τις πετούσαμε τα λογάκια μας.

Μεγάλη εβδομάδα κι άλλες γιορτές, όταν γινόταν περιφορά, οι δρόμοι γεμίζανε με τον κόσμο με τα αναμμένα κεράκια. Ο ήχος της καμπάνας μας θύμιζε ότι ζούμε στον τόπο μας, στον δικό μας τόπο.

Τα καλοκαίρια ο Βόσπορος και τα νησιά έπαιρναν ζωή. Παντού ο Ελληνισμός παρών, ξεχώριζε με την πολιτισμένη παρουσία του. Μαζί μας και οι εκλεκτοί Τούρκοι που ένιωθαν ωραία να ζουν, να διασκεδάζουν μαζί μας. Και όλη αυτή η εικόνα ξαφνικά άλλαξε. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μας. Ο σοβινισμός τους ξύπνησε μέσα τους. Τα φανατισμένα πλήθη μας κοιτάζανε τότε με φθόνο και με μίσος. Άλλους μας έδιωξαν, άλλους μας υποχρέωσαν να φύγουμε. Φύγαμε εμείς και όρμησαν από παντού να γευθούν τον πολιτισμένο τρόπο ζωής που εμείς δημιουργήσαμε.

Ο πληθυσμός στα επόμενα χρόνια δεκαπλασιάστηκε. Ήλθαν στην Πόλη απ’ όλες τις άκρες της Μικρασίας. Και οι επτάλοφη πόλη που έπλεε σε τρεις θάλασσες και από παντού έβλεπες αυτή τη μοναδική θέα, γέμισε με υψηλά κτίρια για να στεγάσουν τα πλήθη. Μέχρι και τα βουνά του Βοσπόρου κτίστηκαν.