Το επίθετο στον Απόστολο Παύλο. Μορφολογία, σημασιολογία και ερμηνευτική λειτουργία του επιθέτου στα Παύλεια κείμενα

H παρούσα μελέτη επιχειρεί να μελετήσει τη λειτουργία του επίθετου μέσα στο παύλειο corpus της Καινής Διαθήκης, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο συνέβαλε το επίθετο στη διαμόρφωση του θεολογικού λόγου του αποστόλου με ερμηνευτικό εργαλείο έναν από τους κλάδους της Γλωσσολογίας, αυτόν της Μορφολογίας. Ο γλωσσολογικός ερμηνευτικός προσανατολισμός της μελέτης συμβάλλει στην κατανόηση του κείμενου και του μηνύματος του αποστόλου, επιδιώκοντας παράλληλα τον εμπλουτισμό της ερμηνευτικής του προσέγγισης μέσα στο σύνολο της βιβλικής έρευνας.

Καταγράφονται όλα τα επίθετα και ταξινομούνται με κριτήριο την μορφολογική τους κατασκευή. Από το σύνολο των κατασκευασμένων επιθέτων αναζητούνται οι νεολογισμοί του corpus και περιγράφεται ειδικώς η μορφολογία και η σημασιολογία κάθε νεολογισμού. Κυρίως ερευνώνται ερμηνευτικά ζητήματα τα οποία σχετίζονται με τη γλωσσική κατασκευή των επιθέτων και προτείνονται επεξηγήσεις σχετικές. Τα επίθετα ομαδοποιούνται με κριτήριο τα προσδιοριζόμενα πρόσωπα (του Χριστού, του αποστόλου, των επισκόπων, των ανθρώπων των έσχατων χρόνων, των πιστών, κάποιων ομάδων με δράση αντίθετη των αποστόλων, των ανθρώπων γενικά), πράγματα (της Γραφής, των χαρισμάτων, κάποιων εννοιών) και αυτά που είναι δηλωτικά σχέσεων και εξηγείται ο τρόπος με τον οποίο οι γλωσσικές επιλογές του αποστόλου υπηρετούν τον σκοπό σύνταξης των επιστολών στην προσπάθεια να φωτίσει σημαντικά ζητήματα που απασχολούσαν τις εκκλησιαστικές κοινότητες. Τεκμηριώνεται ότι τα νεολογικά επίθετα χρησιμοποιούνται σε συγκεκριμένο συμφραστικό πλαίσιο, θεολογικό, δημιουργούν ένα ειδικό λεξιλόγιο, θεολογικό, αφού ο απόστολος Παύλος κάνει χρήση αυτού απευθυνόμενος σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τις κοινές εμπειρίες, γεγονότα και καταστάσεις. Ο απόστολος μέσω των νεολογικών επιθέτων, όπως συμπεραίνεται από τη μελέτη τους, κυρίως στοχεύει στην έμφαση και διασφάλιση της ενότητας των πιστών ως μελών της εκκλησιαστικής κοινότητας και τα χρησιμοποιεί ως ποιμαντικό εργαλείο και δομικό στοιχείο της θεολογικής του γραφής, καθώς ενσαρκώνουν τη θεολογία του.